Αρχή ισότητας – Αρχή παροχής έννομης προστασίας – Τόκοι υπερημερίας οφειλής δημοσίου – Αντισυνταγματικότητα διάταξης άρθρου 21 ΚΝ περί δικών Δημοσίου – Αμοιβή πραγματογνώμονα – Δικαστικά έξοδα -. Η κρίση του Διοικητικού Εφετείου ότι η διάταξη του άρθ
Αρχή ισότητας – Αρχή παροχής έννομης προστασίας – Τόκοι υπερημερίας οφειλής δημοσίου – Αντισυνταγματικότητα διάταξης άρθρου 21 ΚΝ περί δικών Δημοσίου – Αμοιβή πραγματογνώμονα – Δικαστικά έξοδα -. Η κρίση του Διοικητικού Εφετείου ότι η διάταξη του άρθρου 21 του Κώδικα Νόμων περί δικών του Δημοσίου (τόκος υπερημερίας οφειλής Δημοσίου 6% ετησίως από την επίδοση της αγωγής) δεν αντίκειται στο Σύνταγμα, δεν είναι νόμιμη, αφού η διάταξη αυτή αντίκειται και στις διατάξεις των άρθρων 4 παρ. 1 και 20 παρ. 1 του Συντάγματος, καθώς και στις υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις του άρθρου 6 παρ. 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του άρθρου 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης αυτής. Υπόχρεος να καταβάλει την αμοιβή των πραγματογνωμόνων και γενικά τα έξοδα διενέργειας της πραγματογνωμοσύνης είναι ο διάδικος εκείνος που κατά την κρίση του δικαστηρίου είναι υπαίτιος για τη διενέργεια της πραγματογνωμοσύνης. Σε περίπτωση μερικής νίκης και ήττας των διαδίκων, τα δικαστικά έξοδα κατ’ αρχήν συμψηφίζονται μεταξύ τους, το δε δικαστήριο μπορεί, σε κάθε περίπτωση, να διατάξει συμψηφισμό των εξόδων, αν υπάρχει εύλογη αμφιβολία περί την έκβαση της δίκης και δεν υφίσταται υποχρέωση για ειδικότερη αιτιολόγηση της κρίσης του δικαστηρίου της ουσίας περί συμψηφισμού των δικαστικών εξόδων. Παραπομπή σε επταμελή σύνθεση.
Το κείμενο της νομολογίας βρίσκεται εδώ.